ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ ή ΚΑΘΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝEIΔHΣΗΣ?

Αυτάρεσκα, μετά από κάθε τραγικό γεγονός συνηθίζουμε να αυτοθαυμαζόμαστε για την φιλανθρωπία του λαού μας και το πόσο μεγάλη ανθρωπιστική βοήθεια συγκεντρώθηκε από προσφορές, τηλεμαραθωνίους εκδηλώσεις κλπ, για τους αναξιοπαθούντες συνανθρώπους μας. Χωρίς να μπαίνω στη διαδικασία μετρήματος αν ειμαστε περισσοτερο ή λιγότερο φιλάνθρωποι από άλλους λαούς, αν στειλαμε περισσότερη ή όχι βοήθεια (αναλογικά με τον πλυθυσμό μας) στους όπου γης τσουναμόπληκτους, σεισμόπληκτους, πυρόπληκτους πλημμυρόπληκτους, πεινασμένους, άστεγους και κάθε λογής πάσχοντες συνανθρώπους μας, αναρωτιέμαι αν η βοήθειά μας ειναι αποτέλεσμα φιλανθρωπίας και αγάπης για τον πάσχοντα ή απλά μέσο για τον εφυσηχασμό της επαναστατημένης συνείδησής μας. Η συνείδηση που δυσκολεύεται να δεχτεί τη δική μας καλοπέραση την στιγμή που άλλοι πάσχουν. Και στέλνοντας ένα sms βοήθειας ή μερικές τσάντες παλιόρουχα (που δεν χωράγαν πια στη ντουλάπα αλλα λυπόμασταν να τα πετάξουμε) της λέμε ότι κάναμε το καθήκον μας!
Ποτέ δεν σκεφτήκαμε τον πάσχοντα ως άνθρωπο, δεν είδαμε τις πραγματικές του ανάγκες. Στείλαμε τροφές στους τσουναμόπληκτους που λόγω θρησκείας δεν τρώνε. Στήσαμε σκηνές στους πυρόπληκτους λες και φοβόντουσαν να μπουνε σε σπίτια (όπως γίνεται στους σεισμόπληκτους). Στέλνουμε τόνους ρούχα σε κάθε καταστροφή και περιμένουμε θαυματουργικά να χωριστούν σε είδη ανα φύλο, μέγεθος κλπ. Αλλά ξέχασα! Υπάρχουν λίγες δεκάδες συνάνθρωποί μας που τρέχουν αμέσως στο χώρο των καταστροφών και βοηθάνε. Αυτοί που προσφέρουν το σημαντικότερο που μπορεί να δωθεί στον πάσχοντα. Η ανθρώπινη επαφή και υποστήριξη. Αυτοί θα αναλάβουν να χωρίσουν και να μοιράσουν τους τόνους της ανθρωπιστικής βοήθειας και όταν αυτοι δεν επαρκούν (όπως συνήθως συμβαίνει) αυτή θα σαπίσει σε κάποιες αποθήκες.
Εμείς όμως έχουμε κάνει το καθήκον μας! Ησυχάσαμε τη συνειδησή μας στέλνοντας στις αποθήκες πράγματα για να σαπίσουν εκεί.
Για τις προσφορές σε χρήμα.... σε άλλο σημείωμα.